Categoriearchief: Short stories

Baby blues

Ze staat rechtop in haar bedje

Haar blonde haartjes krullend in haar nek

Ze voelen wat vochtig aan

Haar slaapzakje ook

Ik til haar uit haar dromenland

Haar knuffels beer en aap en knuffeldoek ritst ze nog vlug mee

Haar adem ruikt naar zoete slaap en kindje

Ik druk een kus op haar tere wangetje

‘Mimie’ zegt ze lief

‘Mirthe’ zeg ik lief terug

Mijn hart staat in bloei

Summer vibes

Een vlieg gonst rond mijn hoofd.

Wat is er zo interessant aan mijn hoofd dat diezelfde vlieg rond mij wil blijven?

Door de stilte kan ik de vlieg horen

Vliegen doen me denken aan zomers

Aan stilte

Aan hitte, aan wel veertig graden

Aan prachtig weer

Aan oma vroeger

Aan vakantie vroeger, bij oma

Aan haar huis

Aan de schuur naast haar huis

Aan bewaarappelen met vliegen in de schuur

Aan haar groentetuin die heerlijk rook als het pas geregend had

Aan haar pomp met putwater

Aan de emmer die ze liet zakken in de regenput en het water dat ze in de emmer pompte

Aan het piepend geluid dat de pomp maakte

Aan de hete koffie met drek die we sipten in de veranda samen met opa

Aan die koffiedrek die in een ringvormige houder met een katoenen zak in de ijzeren koffiepot werd gehangen, 1/2 koffie, 1/2 cichorei

Thuis vroeg ik aan mama om ook zo’n koffie te maken

Maar thuis smaakte die niet

Het lag niet aan mama

Het lag aan mij en oma

50+ssers en werk: Ligt er iemand écht van wakker?

 

It’s a bit cloudy in my head

 

In mijn zoektocht naar vast werk, na een lange periode van een zelfstandig beroep en daarna een vrij lange periode van revalidatie , viel mijn oog bij het googelen op een uitzendkantoor voor 50+ssers en gepensioneerden: ‘ Victor’,  of zoiets 🙂 Lees verder 50+ssers en werk: Ligt er iemand écht van wakker?

Post operatiefje

‘Mag ik nu nog zwemmen?’
De chirurg keek haar aan en twijfelde even.
‘Wacht nog maar een paar weken.’
‘Ik bedoel “sjiek” zwemmen hé, met mijn hoofd boven water.’
Hij keek ernstig, maar aan het trillen van een spiertje nabij zijn mondhoek kon ze afleiden dat hij geamuseerd was door haar uitspraak.
‘Sowieso moet je litteken eerst dicht gegroeid zijn’, zei hij, plots weer Lees verder Post operatiefje

Het verhaal van Jimmy

Als je elke dag dezelfde weg neemt, dan wordt dat na een tijd een soort automatisme waardoor je aan mensen en dingen voorbij loopt zonder nog echt te kijken. Een vorm van zekerheid dat wat je dagelijks ziet, er altijd zal zijn, ook al zie je niet meer echt dat het er nog ís.

En dan plots ontwaren je ooghoeken een leegte. Iets dat er altijd was, ís er niet meer. Je begint het te zoeken. Routinebeeld plots doorbroken, het plaatje klopt niet meer.

Jimmy had een vast plaatsje ingenomen op mijn netvlies. Elke dag dat ik voorbij de kerk liep, op weg naar mijn auto iets verder op de parking, zat hij op dezelfde plek, bij de ingangspoort van de kerk. Een oude, magere man, zijn hand rustend op een wandelstok, benen gekruist, in beige, slash, grijze kledij. Aanvankelijk dacht ik dat hij daar gewoon zat te kijken naar de mensen die voorbij kwamen. Maar op een dag zei mijn vriend, die schuin tegenover de kerk woont en heel vaak voor zijn raam staat te kijken naar ‘bewegende beelden’ op het plein, dat hij diezelfde man, met discreet uitgestoken handje, ook al vaker opgemerkt had. In die mate zelfs dat hij hem begon te intrigeren. Wat deed die “voorname” man daar? Hij leek zo vriendelijk, zo “gedistingeerd”, te veel klasse hebbend om een bedelaar te zijn. Mij was het tot dusver nog niet opgevallen dat hij zijn hand überhaupt uitstak, zo discreet deed hij dat.

Ik nam me voor om eens extra goed op hem te letten. Samen besloten we om hem op een dag eens aan te spreken, zomaar, om kennis te maken, naar zijn levensverhaal te luisteren. Waarom zat hij daar? Waarom moest hij bedelen? We spraken af dat we hem af en toe eens iets zouden kunnen geven. Ja, dat zouden we doen, om hem vooruit te helpen. Want in ons hoofd verdiende die man het niet om te moeten bedelen. Telkens er iemand de kerk binnen ging, knikte Jimmy vriendelijk, om pas daarna op een heel subtiele manier zijn hand uit te steken. Op de één of andere manier vertederde dat gebaar ons. Je zou je bijna schuldig gaan voelen indien je niets zou geven.