Categoriearchief: Geen categorie

Baby blues

Ze staat rechtop in haar bedje

Haar blonde haartjes krullend in haar nek

Ze voelen wat vochtig aan

Haar slaapzakje ook

Ik til haar uit haar dromenland

Haar knuffels beer en aap en knuffeldoek ritst ze nog vlug mee

Haar adem ruikt naar zoete slaap en kindje

Ik druk een kus op haar tere wangetje

‘Mimie’ zegt ze lief

‘Mirthe’ zeg ik lief terug

Mijn hart staat in bloei

Ik ben een heel klein Schorpioentje (°23/10-21/11). Wil je mijn verhaaltje horen?

Mijn belangrijkste planeetje is de Zon, want dat is letterlijk mijn levenslicht. Zij staat voor wie ik diep vanbinnen ben, voor mijn zelfexpressie, mijn levensenergie. De Zon stond in het teken van de Schorpioen toen ik kennis maakte met de wereld. Elk teken heeft ook een planeet die een beetje baas over hem speelt en waakt over hem. Bij een Schorpioen doet Mars dat, en ook Pluto.

Begiftigd met een zeer sterk geheugen, kan ik als geen ander goed onthouden. Dat is prima als ik hogere studies doe later. Ik ben een echte vechter, opgeven staat niet in mijn woordenboek. Ik ben erg nieuwsgierig ingesteld en ik pluis de dingen graag uit. “Cluedo” is een spelletje waarbij ik mij in mijn nopjes voel, want ik hou van mysterie en vooral van het oplossen van mysteries. Het beroep van detective, geheim agent of criminoloog zou goed passen bij mij later. Doordat ik graag graaf naar de achtergrond van de dingen kan ik uiteraard erg controlerend overkomen op anderen.

Mijn vriendjes kunnen me beter niet kwetsen, want ik zal rustig mijn kans afwachten om het hen betaald te zetten.  Naar de buitenwereld toe kan ik zeer goed voor mezelf opkomen, maar diep vanbinnen ben ik soms een klein, angstig wezentje met mijn eigen verdriet en twijfels. Alles wat een beetje raar is, of “niet van deze wereld” boeit mij. Ik heb een sterke intuïtie, goede voelsprietjes noemt men dat. Meestal voel ik de dingen aan vooraleer ze gebeuren.

Het is niet ondenkbaar dat ik in mijn leven soms dingen zal stopzetten om  opnieuw te beginnen. Wat niet meer bruikbaar is moet je afsluiten en dan pas kun je zorgen voor verandering, of vernieuwing, toch?

Annemie

P.S. Wil je meer weten over de horoscoop van je kindje? De stand van de andere planeten op het moment van zijn geboorte, en de betekenis daarvan? Je kan me mailen op info@astroworld.be

Het verhaal van Jimmy

Als je elke dag dezelfde weg neemt, dan wordt dat na een tijd een soort automatisme waardoor je aan mensen en dingen voorbij loopt zonder nog echt te kijken. Een vorm van zekerheid dat wat je dagelijks ziet, er altijd zal zijn, ook al zie je niet meer echt dat het er nog ís.

En dan plots ontwaren je ooghoeken een leegte. Iets dat er altijd was, ís er niet meer. Je begint het te zoeken. Routinebeeld plots doorbroken, het plaatje klopt niet meer.

Jimmy had een vast plaatsje ingenomen op mijn netvlies. Elke dag dat ik voorbij de kerk liep, op weg naar mijn auto iets verder op de parking, zat hij op dezelfde plek, bij de ingangspoort van de kerk. Een oude, magere man, zijn hand rustend op een wandelstok, benen gekruist, in beige, slash, grijze kledij. Aanvankelijk dacht ik dat hij daar gewoon zat te kijken naar de mensen die voorbij kwamen. Maar op een dag zei mijn vriend, die schuin tegenover de kerk woont en heel vaak voor zijn raam staat te kijken naar ‘bewegende beelden’ op het plein, dat hij diezelfde man, met discreet uitgestoken handje, ook al vaker opgemerkt had. In die mate zelfs dat hij hem begon te intrigeren. Wat deed die “voorname” man daar? Hij leek zo vriendelijk, zo “gedistingeerd”, te veel klasse hebbend om een bedelaar te zijn. Mij was het tot dusver nog niet opgevallen dat hij zijn hand überhaupt uitstak, zo discreet deed hij dat.

Ik nam me voor om eens extra goed op hem te letten. Samen besloten we om hem op een dag eens aan te spreken, zomaar, om kennis te maken, naar zijn levensverhaal te luisteren. Waarom zat hij daar? Waarom moest hij bedelen? We spraken af dat we hem af en toe eens iets zouden kunnen geven. Ja, dat zouden we doen, om hem vooruit te helpen. Want in ons hoofd verdiende die man het niet om te moeten bedelen. Telkens er iemand de kerk binnen ging, knikte Jimmy vriendelijk, om pas daarna op een heel subtiele manier zijn hand uit te steken. Op de één of andere manier vertederde dat gebaar ons. Je zou je bijna schuldig gaan voelen indien je niets zou geven.