In mijn zoektocht naar vast werk, na een lange periode van een zelfstandig beroep en daarna een vrij lange periode van revalidatie , viel mijn oog bij het googelen op een uitzendkantoor voor 50+ssers en gepensioneerden: ‘ Victor’, of zoiets 🙂 Lees verder 50+ssers en werk: Ligt er iemand écht van wakker?
Dinsdag, 15 november, 1994, Marrakech
Abdu toont ons enkele typische bouwwerken en poorten, vooraleer we naar de ‘echte’ soeks gaan, via een straatje waar alle ambachtslui vertegenwoordigd zijn: lederbewerkers, wevers, borduurders, pottenbakkers, meestal enkel mannelijke leden. Ze werken in omstandigheden die voor ons ondenkbaar zijn: in heel kleine krotpandjes, waar ze met zes of zeven op elkaar gedrumd hun ambacht moeten uitoefenen. Meestal vredige, teruggetrokken, maar aardige mensen. Anders dan de straatverkopers (die aan je plakken als stroop), laten ze je met rust en laten zich gewillig bespioneren. Ze zijn eigenlijk heel fier op wat ze doen en vinden het fijn te mogen tonen wat ze met handwerk tot stand brengen. ‘Le vrai artisanat’ glundert Abdu, terwijl hij een babbeltje doet met de ambachtslui. Ze wenken ons naderbij te komen om wat uitleg te geven over hun creaties en de manier waarop ze die maken. Jennie vraagt aan een lederbewerker of we met hem op de foto mogen. De man roept zijn ploegmaten erbij en we nemen een foto met de belofte dat we hen een exemplaar zullen opsturen. Een van de jongens schrijft zijn adres op een stukje leder. Lees verder Marrakech: De soek (3)
https://www.youtube.com/watch?v=3PmLljekX9w&t=40s
Vervolg op ‘Marrakech‘
Dinsdag 15 november 1994, Marrakech
Ontbijten op een deftig uur in het centrum van Marrakech, op een dakterras met een prachtig panorama op de stad en in de verte het Atlasgebergte…. dat is pas luxe!!! De hele omgeving is gehuld in een langzaam optrekkende, in de zon verdampende ochtendnevel.
Nadat we rijkelijk genoten heb van ons ontbijt, met zicht op dit dynamisch schouwspel van een stad die ontwaakt (o-daar-heb-ik -altijd-al-zoveel-van-gehouden), lopen we even later op de rue Alla-l-Fassi, een brede boulevard met palmbomen. Tien uur. We voelen de ochtendkilte nog, vanwege de nevel, maar tegelijk kondigt de zon een behaaglijk warmte aan, die zelfs neigt naar hitte. Links van ons probeert een man gelijke pas met ons te houden. Ik gluur even terzijde. Hij vraagt of hij ons de stad mag laten zien. Jennie neemt het woord, terwijl ze resoluut doorstapt en hem kordaat probeert af te wimpelen. Hij reageert vrij arrogant. Met een neerbuigende blik en een vuile-vinger gebaar geeft hij blijk van zijn minachting voor ons, Europese vrouwen. Lees verder De Hammam (2)
‘Mag ik nu nog zwemmen?’
De chirurg keek haar aan en twijfelde even.
‘Wacht nog maar een paar weken.’
‘Ik bedoel “sjiek” zwemmen hé, met mijn hoofd boven water.’
Hij keek ernstig, maar aan het trillen van een spiertje nabij zijn mondhoek kon ze afleiden dat hij geamuseerd was door haar uitspraak.
‘Sowieso moet je litteken eerst dicht gegroeid zijn’, zei hij, plots weer Lees verder Post operatiefje
En toch stond hij op 1 november aan haar bed.
‘Hoe? U bent hier nu toch? Het is vandaag feestdag toch?’ Zijn aanwezigheid verbaasde haar, maar ze hield er meteen een warm gevoel aan over.
‘Uhuu’ zei hij, op zijn zo typische manier.
‘Gaat het wat beter met je vandaag?’ De chirurg bekeek haar aandachtig, wat bezorgd zelfs. Lees verder De chirurg