Laissez-moi chanter…pour ceux qui n’ont rien….Patricia Kaas in het Kursaal van Oostende…wat een power lady!!!

 

Laisser moi chanter
pour ceux qui n’ont rien
laissez-moi penser :
qu’il y a toujours quelqu’un
qui cherche à donner
quelque chose de bien
qui cherche à couper
les cartes du dessin

 

Kursaal Oostende,  http://www.kursaaloostende.be/, zondag 17 september 2017.

OMG!!! Wat een kracht gaat er uit van dit ogenschijnlijk frêle personage! Haar stem reikt zo diep als de zee, om zich daar vast te ankeren in je ziel. Patricia Kaas zingt zowel rauwe blues, als heel delicate, subtiele, ontroerende songs, maar altijd is ze alom aanwezig. Het ’timide’ Belgische publiek is moeilijk op gang te krijgen, maar enkele nummers verder staat het hele auditorium recht voor een daverend applaus en slaagt ze er zelfs in om met haar ‘Et moi je chante le Blues’ een paar enkelingen tot dansen te bewegen. Ze brengt een mix van oude en nieuwe nummers in haar zo typerend sobere, maar sensuele stijl. Patricia Kaas: klasse in haar puurste vorm. Het concert vertelt de rode draad van haar leven, doorheen albums als “Mademoiselle chante le blues” , “Scène de vie”, “Je te dis vous”,  “Kabaret” etc…

Kleine opmerking tussendoor: Volgens sommigen was haar vorige tournee “Kabaret” beter. Oké, het was misschien visueel sterker en grootser, het showelement was veel sterker aanwezig, maar dat is nu net het mooie van haar huidig concert: de kracht en de intensiteit van de eenvoud. “Kabaret” wàs prachtig, het was een boeiend verhaal met passende accessoires en kostumering, met daarbij een ongelooflijke lichtshow, wat op zich al veel aandacht wegdroeg. Haar huidig concert daartegenover is eerder een soort terugkeer naar de essentie, naar de eenvoud, naar de puurheid.

We keren even terug naar de show. Nadat ze door het meeste van haar nieuw repertoire heen is, waarvoor ze beroep doet op haar uiterste concentratie, nodigt ze het publiek uit om zich eens goed te laten gaan en dichterbij te komen. De opgebouwde spanning valt zichtbaar van haar af, heel wat mensen lopen naar voor, er wordt gedanst, met haar meegezongen, in de handen geklapt en met de armen gezwaaid. Sommigen leggen er bloemen neer, anderen cadeautjes of zelfs kaartjes, die ze allemaal met veel bescheidenheid en een ‘dankuwel’ in ontvangst neemt.

In haar songs legt deze diva zoveel emo dat je meegesleurd wordt in een carrousel van melancholie, verdriet, verslagenheid, kinderlijke verwondering, kwaadheid, obsessie, wijsheid, ………….en als je de zaal verlaat draag je iets ondefinieerbaar met  je mee,  een bepaalde geladenheid of energie waarvan je niet weet wat het is en hoe je je erbij moet voelen. Er is maar één zin die daarbij in me opkomt en welke dat gevoel bij benadering kan omschrijven: het gevoel dat je leeft, dat je tranen hebt en dat je kan lachen, dat je kan dansen en dat je kan voelen. Of zoals de grote Ramses Shaffy het verwoordde:

“Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder”

P.S. De zaal was qua akoestiek ideaal.  Zelden heb ik zo’n perfecte sound mogen meemaken.

Annemie

 

Een gedachte over “Laissez-moi chanter…pour ceux qui n’ont rien….Patricia Kaas in het Kursaal van Oostende…wat een power lady!!!”

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.