In mijn zoektocht naar vast werk, na een lange periode van een zelfstandig beroep en daarna een vrij lange periode van revalidatie , viel mijn oog bij het googelen op een uitzendkantoor voor 50+ssers en gepensioneerden: ‘ Victor’,  of zoiets 🙂

Ik was initieel aangenaam verrast en dacht : Eindelijk eens een bureau dat zich ontfermt over deze leeftijdsgroep en dat de arbeidsmarkt onderzoekt en potentiële werkgevers aanmoedigt om mensen uit de hogere leeftijdscategorie in dienst te nemen. Ik besloot mijn kans te wagen, registreerde me als kandidaat, logde in en kruiste meteen een aantal vacatures aan waarvoor ik dacht in aanmerking te kunnen komen. Nu ja, het waren niet meteen mijn droomjobs, maar misschien openden ze een deur naar andere mogelijkheden.

Eén ervan was adviesverkoop in een Nespresso winkelpunt. Koffie laten proeven en uiteraard de klant zachtjes leiden naar de aankoop van een Nespresso koffiemachine. Omdat ik zelf een echte koffielut ben en de geur van een verse zjat koffie van mij alles gedaan kan krijgen, dacht ik: tja, waarom niet? Het lijkt me niet moeilijk om mensen te overtuigen van iets lekkers als je er zelf verzot op bent. Mijn kapper Franck heeft trouwens zo’n Nespresso machine, en gek genoeg associeer ik hem steeds met de geur van Nespresso koffie. Ik ruik Nespresso…en ik zie Franck, of op zijn minst denk ik aan hem (no worries, he’s gay 🙂 )Ik kijk er al weer naar uit om mijn haar nog es te laten bijknippen, met het vooruitzicht op een warm welkom met de bedwelmende geur van zijn exclusieve koffie, en niet te vergeten het bijbehorende Nespresso chocolaatje of koekje. Mijn dag kan al niet meer stuk als ik er nog maar aan denk.

Kort nadat ik gesolliciteerd heb op de vacature, word ik opgebeld door de enige medewerker van het uitzendkantoor. Aha, denk ik, dat gaat vlot. Na mijn sollicitatie en motivatie kort te hebben toegelicht, nodigt hij me uit om volgende donderdag naar het kantoor in Waregem te komen, waar de opdrachtgever Nespresso, in aanwezigheid van ‘Victor’, me de job nader zal toelichten en me daarop zal uitnodigen voor een opleiding in het Antwerpse, indien ik weerhouden ben voor de job. Hij belooft me dat hij mij via e-mail nog een uitnodiging zal sturen met de locatie,  en de bevestiging van uur en datum. Hij vraagt me uitdrukkelijk om zeker te antwoorden of ik al dan niet aanwezig zal zijn.  Oké, dat klinkt allemaal heel professioneel, ik doe wat van me gevraagd wordt en op de afgesproken dag en uur stap ik het kantoor in Waregem binnen.

Ik zie niet direct een bordje met de vermelding van het uitzendkantoor ‘Victor’ en weet dus niet zo direct waar ik heen moet. Ik besluit plaats te nemen in een soort “wachthoekje” in de inkom hall, kijk naar mijn gsm om het juiste uur in de gaten te houden en neem me voor dat ik, als er niemand is opgedaagd vijf minuten na het afgesproken uur, een beleefd telefoontje ga doen om aan te kondigen dat ik gearriveerd ben.

Heel wat mensen lopen daar van boven naar beneden en omgekeerd. Sommigen knikken en kijken me wel eens aan, maar niet met een blik van …euh…bent u de kandidaat voor Nespresso? Niet dus. Blijkbaar is dit een bedrijvencentrum. Niets mis mee op zich, maar het schept toch enige verwarring, vooral omdat de man van het uitzendkantoor er mij vooraf niets van gezegd had.

Ineens komt een jonge kerel voorbij met een dame van ongeveer mijn leeftijd. Hij loopt met haar mee tot aan de deur, draait zich dan weer om en loopt mij straal voorbij, om dan ergens achterin te verdwijnen. Aan zijn leeftijd te zien zal hij wel niets te maken hebben met ‘Victor’. Ik kijk op mijn gsm, twijfel even of ik niet al een keertje zou durven bellen, maar plots komt diezelfde twintiger van daarnet terug, kijkt me deze keer wel aan en vraagt: ‘Voor de job van Nespresso ?’ Ik knik, waarop hij me beleefd een hand geeft en me uitnodigt om hem te volgen naar zijn kantoor. Tja…

‘Mijn klant (Nespresso dus) is onverwacht verhinderd en kon dus niet komen. We zullen het dan maar moeten doen zonder hem. Er zullen dus ook geen Nespresso demo’s zijn vandaag.’ Euh…oké dan maar zeker?( Ik heb wel een uur gereden door de gietende regen, aquaplaning getrotseerd, zweetangsten doorstaan, met mijn neus op de ruit geplakt keihard geprobeerd om iets van het wegdek door die zondvloed heen te zien, en dan ook nog mijn uiterste best gedaan om hier 10 minuten vóór de afspraak als een doorregende kip binnen te vallen!!) .Over een demo op een andere dag heeft hij het niet.

‘Bent u gepensioneerd mevrouw?’ OMG, denk ik, zie ik er echt al zó oud uit? Waar haalt hij het lef vandaan?  ‘Euh ….neen’,  Ik probeer hem met een zweem van spot en een brede grijns met zijn blunder te confronteren.  De ernst op zijn gezicht spreekt boekdelen. (Wat lijk jij mij een nerd zeg, gaat het door mijn gekwetst hoofd) Volgende vraag: ‘Hoe oud bent u mevrouw?’ (Man! Heb je mijn CV dan niet gelezen? Moet je het er zonodig nog eens goed indraaien? Nooit geleerd dat je dat aan een vrouw niet vraagt!!!!????)  🙂

‘Goed mevrouw, ik ga u uitleggen wat de job precies inhoudt, zodat u kan zien of het iets is voor u. Het zou zijn om in grote winkels te gaan staan zoals Vandenborre, Mediamarkt en zo, op vrijdag,  zaterdag en zondag, en de mensen daar dan een kopje koffie aan te bieden en ze ondertussen een verhaaltje te vertellen over Nespresso. Het uurloon is 11€ bruto. (BRUTO!!!??? SLIK!!!)

‘Dus de job is enkel in ’t weekend?’ zeg ik. ‘In de aankondiging staat het wel anders. U sprak van adviesverkoop in een Nespresso winkelpunt, waarbij je een soort winkelverantwoordelijke zocht…had ik begrepen’. opperde ik. ‘Nee, da’s wel een andere job, dat is geloof ik niet via ons bureau.’ En dan: ‘Ja, we werken natuurlijk graag met gepensioneerden, omdat die soms nog iets willen bijverdienen of zich nog wat willen bezighouden…’ Ik kan het niet nalaten hem hier te onderbreken. ‘Bezighouden kan ik mij anders wel hoor’, zeg ik met een glimlach die ik niet meen.  Alsof ‘oudjes’ zich moeten bezighouden omdat ze anders doodgaan van verveling. Ik begin langzamerhand mijn geduld wat te verliezen.

Tijd om een knoop door te hakken. ‘Nee’ zeg ik gedecideerd, ‘ik denk niet dat dit iets is voor mij.’ Ik zoek geen jobke om me bezig te houden in het weekend, ik zoek een vaste betrekking.’ Hij kijkt me aan. ‘Wat zoek je precies?’ Ik leg hem uit dat er tegenwoordig wel vraag is naar mensen die kunnen schrijven, voor bijvoorbeeld marketing -of communicatiebedrijven, in de hoedanigheid van blogger of content writer, waarop hij: ‘Ja maar wij zitten niet in dat segment. ’t Is omdat oude mensen (jawel…echt waar!!) dat allemaal niet kennen en niet veel afweten van sociale media en zo’. Hij lijkt dit echt te menen. Mijn vader is 83 en goochelt met social media!! ( Als deze jongeman er niet zo verdomd onschuldig en braaf had uitgezien, ik had zijn goedbedoeld Victoriaans ouwemensenbureau met naam en toenaam in de krant gezet). Alsof hij mijn verontwaardiging voelt, vult hij zichzelf aan met ‘U bent nu wel één van de jongste hoor mevrouw, maar weet u, wij hebben mensen van 55 tot 78 jaar’. (Allé vooruit, ik mag mij jong voelen voor mijnen ouwerdom 🙂 )

Veel valt er niet meer goed te maken, ik heb het gehad. Tot slot zegt hij: ‘Ge moet maar af en toe eens op onze website gaan kijken of er geen nieuwe vacatures zijn..’ Ik knik en sta op. ‘Allé, ook niet teveel hé, ene keer per maand of zo…, want zóveel vacatures komen er nu ook niet binnen.’ voegt hij er nog aan toe.
(Oké jongen, misschien kun je van dit bureau een slaapzaal voor oudjes maken…bye bye….en slaap zelf ook lekker verder.) ‘We houden contact’, zeg ik beleefd en neem afscheid.

_______________________________________________________

Ik neem die jonge knaap met zijn goede bedoelingen om oude mensen bezig te houden niets kwalijk, maar hij moet dringend zijn beeld van de huidige generatie 50+ssers eens gaan bijstellen. Wie zit er nu in een vastgeroest denkpatroon? Hij of ik?

Nog teveel worden 50+ssers geassocieerd met mensen die van een andere planeet komen en die niet meer “méé ” zijn.  Teveel nog wordt ervan uitgegaan dat mensen van die leeftijd geen echte job meer nodig hebben, omdat ze op een of andere manier verondersteld worden een kapitaaltje te hebben opgebouwd, of op zijn minst op het inkomen van de partner kunnen terugvallen. Wat dan met diegenen die de brute pech hebben gehad om alleen te komen staan? Of wat met diegene die zijn job op de één of andere manier is kwijtgeraakt op latere leeftijd en niet meer aan de slag geraakt? Wat met hen die in een vervangingspool in het onderwijs terechtkomen, niet benoemd worden en plots uren moeten afstaan aan iemand die wel benoemd is maar op dat ogenblik uren tekort komt, waardoor diegene die de vervanging deed vervolgens, wegens een tekort aan uren, met geen enkel sociaal zekerheidssysteem meer in orde is (ziekte, werkloosheidsuitkeringen, pensioen…) en ronduit zijn plan kan trekken als hij werkloos of ziek wordt? Laat de regering dan maar wauwelen over aan het pensioen zitten van 50+ssers, of mensen die al te lang van een uitkering leven? Er zijn mensen die écht wel willen werken, maar als de maatschappij zelfs niet open staat voor doelgroepvermindering en veroordelend blijft toekijken naar mensen met ervaring, ziet het er voor alleenstaanden steeds triester uit.

Annemie

P.S: Omdat ik respect heb voor jonge mensen die iets opstarten met een mooi motief, heb ik het uitzendkantoor niet bij zijn echte naam vernoemd. Ik hoop alleen dat er via wat ervaring en levenswijsheid en wat coaching van de initiatiefnemer, iets écht moois kan uit groeien.